Asgrauw

Linnaeus(1707-1778) was diegene die het dieren en plantenrijk classificeerde in geslachts en soortnamen en aan hem hebben we het dus te danken dat als ik het in Duitsland heb over de Urtica dioica L. iedereen weet dat ik de Grote Brandnetel bedoel. Best wel handig dus, want het letterlijk vertalen van nederlands in engels of duits werkt bijna nooit (fire nettle). De L achter de soort en geslachtsnaam komt van de grote Linnaeus zelf en betekent dat hij de naam heeft bedacht. Linnaeus was een zweedse zoöloog,geoloog en plantkundige die ook nog in Nederland gestudeerd heeft. Er is zelfs een plantje naar hem genoemd, Het Linnaeusklokje. Linaeus bedacht dat iedere soort een dubbele latijnse naam moest krijgen, een geslachtsnaan en een soortnaam. Erg handig voor wetenschappers die met hun collega`s over de (taal)grens willen communiceren. Maar wij nederlanders bedenken ook zelf graag namen, want in het dagelijks gebruik is het toch makkelijker om de bekende namen te gebruiken. Het klinkt ook veel te dramatisch als je zegt ; "Ik ben geprikt door een Urtica urens L." Voordat je dan te snel doorverwezen wordt naar de EHBO kun je beter zeggen dat je geprikt bent door een Kleine brandnetel (of nog beter door een brandnetel want de meeste mensen kennen maar èèn soort). Als je dan geadviseerd wordt om er Glechoma hederacea L.overheen te wrijven weet je dat je met een kenner te maken hebt! Het beestje uit de eerste alinea heeft niet veel geluk gehad met z`n nederlandse naam. Iemand heeft bedacht dat dit diertje de Asgrauwe keverslak moet heten. Veel slechter kun je het niet treffen, asgrauw is nog grauwer dan grauw en dan ook nog een keverslak!!. En als klap op de vuurpijl lijk je ook nog eens sprekend op een Pissebed (ook al zo`n naam met een weinig sympathie opwekkende klank). Deze diertjes leven op harde ondergrond waar ze zich als het ware aan vastzuigen, ze eten wieren en korstmossen en je vindt ze onder stenen langs de getijdezone. Linnaeus is waarschijnlijk de beroemdste persoon die enig aandacht aan dit diertje heeft geschonken vandaar dat ik hem middels dit blog voor even in het zonnetje wil zetten. Niet te lang echter want daar houdt dit beestje niet van

De latijnse naam is "Lepidochitona cinerea", Met dank aan Carolus Linnaeus

Juffertjes

Soms moet je jaren wachten voordat je een bepaalde soort weer ziet. Ik had ooit dichtbij het Zuidlaardermeer bij een petgat een Weidebeekjuffer gezien die me te snel af was, voordat ik mijn fototoestel gereed had was het beestje al weer buiten bereik. Nadien op dezelfde plek nog wel eens vaker gezocht maar uiteraard nooit weer gezien daar. Nu is de weidebeekjuffer niet super zeldzaam maar ondanks herhaalde uitstapjes naar de Drentsche Aa heb ik hem in de jaren die volgden op onverklaarbare wijze nooit meer gezien. En zoals met vele soorten denk ik dan al snel; "ik zie hem nog weleens" en laat betreffende soort maar voor wat hij is. Afgelopen zomer waren we in de Eifel en daar zag ik boven een snelstromend beekje vele libellen rondvliegen, dit waren Bosbeekjuffers, in Nederland zeldzaam, maar in de Eifel nog veelvuldig voorkomend. Het verschil met de Weidebeekjuffer is dat bij deze juffer de vleugels helemaal donker gekleurd zijn. Voor de rest lijken ze erg op elkaar. Helaas bleken ze vrij schuw en opvliegerig te zijn zodat een goede foto maken best wel tegenviel. Desalniettemin was ik erg tevreden met deze waarneming. Enkele weken later besloten enkele vrienden van mij dat het wel leuk zou zijn om met een kano de Drentsche Aa af te zakken. Normaal is dit niet toegestaan maar in Schipborg is er èèn bedrijf die per dag een beperkt aantal kano`s mag laten varen. Zo gezegd zo gedaan en met de nodige hilariteit en gespartel zakten we stroomafwaarts richting Zuidlaardermeer waarbij ook nog de opmerking kwam waarom we toch zo weinig dieren zagen (waarschijnlijk was ons geklets en gespartel -als van een stel pubers voor het eerst zonder ouders op pad- kilometers verderop al te horen). Maar wat ik wel zag, en in grote getale, waren Weidebeekjuffers. Ondanks het slechte weer (zo`n beetje de enige slechte dag in augustus)konden we vele tientallen weidbeekjuffers spotten en ook deze beestjes waren moeilijk benaderbaar zodat een foto maken geen sinecure was. Zo wacht je jaren op een beestje en zo heb je ze in èèn zomer allebei voor de lens gekregen. Het lijkt warempel wel een beetje op geluk, des te harder je ernaar zoekt des te moeilijker vindt je hem, als je er niet naar zoekt staat het plotseling voor je neus.

Makkie!!

Soms ligt determinatie zo voor de hand, en kan het zo simpel zijn. Neem het volgende kevertje. Ik vond hem dichtbij het Schildmeer. Hij zat gewoon op de auto en liet zich makkelijk vangen. Na hem op de foto te hebben gezet heb ik hem z`n vrijheid weer gegeven. Nu alleen nog even determineren en klaar is kees. Vaak lijkt het simpel maar komen er al struunende steeds meer kandidaten bij maar in dit geval was ik er vrij snel uit. Het is een Vierbandsmalbok, logisch toch...

Vier gele banden, voelsprieten als de hoorns van een bok, vrij smal, kan niet missen. of....??? Zou me niets verbazen als het toch wat anders zou zijn maar voorlopig is het een Vierbandsmalbok.

Is dit alles?? ..

"Is dit alles?", Wie kent deze zin nog? Doe maar zong hem in de jaren tachtig. Het ging over de doelloosheid van het bestaan. De meeste meisjes die toen vol overgave meezongen zijn nu getrouwd/gescheiden/huisvrouw/carrierevrouw/moeder/ enfin met de leegheid van het bestaan valt het misschien nog wel mee. Vooral als je het vergelijkt met sommige vrouwlijke collega`s uit het dierenrijk, hier is de emancipatie nog niet echt doorgedrongen, Leeuwinnen moeten zelf jagen,jongen grootbrengen en zich de lusten van de mannetjes laten welgevallen, kortom zij doen alles wat nodig is om hun soort te doen laten voortbestaan, de mannetjes zorgen alleen voor wat extra genen.Leeuwinnen vinden dit "alles" meer dan genoeg lijkt me. Maar als je als vrouwtje Witvlakvlinder geboren wordt dan heb je volgens mij het volste recht om je af te vragen; "Is dit alles?" Vrouwtjes van deze soort hebben maar èèn taak; mannetjes lokken,zich laten bevruchten en eitjes leggen, tot zover niet zoveel anders dan elders in het dierenrijk gebeurt (en misschien ook wel bij onze eigen soort ) maar dit alles speelt zich af in een zeer kort tijdsbestek en op een enkele vierkante centimeter. De vrouwtjes eten niet en kunnen ook niet vliegen. Na de verpopping zijn ze uit de cocon gekropen in afwachting van een mannetje die hun bevrucht, daarna eitjes leggen en dan volgt alras de dood, "Is dit alles', ja "Dat is alles!" Overigens hebben de mannetjes niet veel meer spanning in hun leventje, eten doen en kunnen ze niet en nadat ze een vrouwtje gevonden en beknuffeld hebben gaan ze ook dood. Eigenlijk heb je als Witvlakvlinder alleen een beetje lol in je leven in de rupsfase, maar ook dat verveelt snel lijkt me, Alleen maar knagen en vreten en dat ook alleen nog maar van de plant waar ze toevallig uit het ei zijn gekropen. De rupsen zijn wel verreweg het fraaiste van de hele generatie, de mannetjesvlinder stelt qua schoonheid niet zoveel voor en het vrouwtje is helemaal een deerniswekkend grijs schepseltje. Je ziet haar zo makkelijk over het hoofd dat zij gebruik moet maken van feromonen (lokstoffen) om een mannetje zover te krijgen een kleine escapade te beginnen. Drie generaties Witvlakvlinder: Ei, Rups, (cocon), Vlinder (vrouwtje

Naeifelen

Langzaam vervaagd de vakantie en blijven herinneringen en foto`s het enige bewijs dat je ooit ergens anders was waar je geen rekeningen, vervelende telefoontjes ed. kreeg .

Op het werk lijkt het alsof je nooit weg bent geweest en de (in mijn tijd al gehate)spandoeken met de opbeurende tekst "DE SCHOLEN ZIJN WEER BEGONNEN" hangen al meer dan twee weken langs de weg. Gelukkig blijftt het nog een beetje doorzomeren maar in de avond is het alweer veel eerder donker en op dezelfde avonden is het verenigingsleven ook weer begonnen. Alles goed en wel maar ik ben er nog niet aan toe!!!! Ik hou me nog krampachtig vast aan het feit dat het voortgezet onderwijs nog vakantie heeft en dat we dus nog midden in de zomer zitten, In de natuur kabbelt alles rustig voort, Het zit allemaal nog in een groen zomerpak en de herfst is nog ver weg. In de Eifel kwam het volgende plantje ook nog tegen. Hij stond al op mijn verlanglijstje dus dat kwam goed uit. Hij komt ook voor in Drenthe dus echt een onmogelijke opgave om hem te vinden zou het niet zijn geweest maar dat ik hem daar zomaar vond was een aangename verrassing. Zijn naam zou verwijzen naar het feit dat vee op diezelfde grond als waar hij groeit vaker dan normaal de poten breekt. Het is logisch te verklaren want hij groeit op kalkarme grond en voor botten heb je ?...juist!! kalk nodig. Beenbreek is een mooi heldergeel plantje en hier in Nederland niet zo heel veel voorkomend.

Ach... Met dit weer is het bij ons aan het Schildmeer ook mooi!!

Eifel

 

Vakantie in de Eifel betekent niet alleen een ander landschap maar ook dat je andere diersoorten kunt spotten.

Soorten die bij ons zeldzaam zijn of helemaal niet voorkomen kropen daar veelvuldig rondom ons tijdelijke onderkomen.

Bij aankomst was ik dan ook blij verrast (helaas was ik de enige in ons gezin, de rest vond het maar vieze beesten) dat er enkele grote slakken in zomerslaap tegen het huisje geplakt zaten.

Het bleken Wijngaardslakken te zijn, bij ons zeldzaam of helemaal niet voorkomend maar in de Eifel zag ik ze regelmatig.

Ze schijnen ook een lekkernij te zijn maar ik kon in ons gezin niemand zover krijgen om ze te proeven, wat ik erg jammer vond want ik had graag geweten of ze echt zo lekker zijn (ik als dierenliefhebber kon het niet over m`n hart verkrijgen om ze te consumeren).

Al kuierend langs èèn van de vele beken die de Eifel rijk is kwam ik een plant tegen met prachtige blauwe bloemen, Voor de foto moest ik de plant met èèn hand even vasthouden en al met al was ik nogal even bezig om deze bloem goed op de foto te krijgen (het was ondertussen al een beetje begonnen te schemeren)

Thuisgekomen kwam ik erachter dat het ging om de Blauwe Monnikskap, een giftige plant die het liefst alleen met werkhandschoenen aan mag worden aangeraakt. Het gif tast de zenuwen aan en kan ook door de huid heendringen.

Klopt wel want sindsdien heb ik geen last meer van zenuwen,...

Nee alle gekheid op een stokje, je moet niet alleen met paddenstoelen uitkijken, ook gewone planten naast het pad en zelfs in de tuin kunnen erg giftig zijn.

Maar we hebben het weer overleefd en de Eifel is gewoon een prachtig stukje Duitsland.

Langs de Moezel:

Effe geduld

Zomer...

Eindelijk zomer, en dan bedoel ik dat je dat aan de temperatuur kunt merken en niet eerst op de kalender moet kijken om te weten in welk jaargetijde we leven.

En met die hogere temperaturen groeit de tuin ook uit z`n voegen, dus is het snoeien en maaien geblazen.

Dit vindt ik dan weer een nadeel maar ja... elk voordeeel hep...enz.

Tijdens dat geworstel met het opschietend groen vloog er een vlinder op om direct weer in de struiken te verdwijnen, snel kijken...maar onvindbaar, dan maar weer even aan de struik schudden en jawel daar was hij weer om weer even snel spoorloos te verwijnen. Dit herhaalde zich nog twee keer totdat ik te langen leste het beestje zag zitten.

De kleur verklaarde waarom het zo moeilijk was om hem te spotten.

Zomervlinder

Een toepasselijke naam voor dit beestje

Met de hogere temperaturen komen de nachtvlinders langzaam uit hun schulp.
Zwoele zomeravonden zijn zowel voor hen als ook voor mij prettig. Zij lurkend aan de nectar en ik aan een koud biertje.
Het leven is goed...

Grote pier

Nee, helaas, dit stukje gaat niet over die legendarische strijder aan de andere kant van de "gruppe".
In Delfzijl bestaat ook een "grote pier". Deze schermpier vormt het zeehavenkanaal en is zo`n 4,3 km lang.
Een wandeling naar het eind levert dus algauw bijna 9 km op.
Als je bovenop de pier loopt zie je aan de ene kant de chemische industrie en aan de andere kant de Eems.
De natuur trekt zich niet veel aan van de industrie want overal zie je steltlopertjes scharrelen op de drooggevallen platen aan beide kanten van de pier. Boven je hoofd krijsen Visdiefjes en Noordse sterns als je te dicht bij hun nest komt en langs beide kanten groeit er van alles langs de zeereep.
Er spoelt een hoop rommel aan maar daartussen kun je wel het zeldzame Zeeweegbree vinden, en ondanks het constante lawaai vanaf de overkant broeden Scholeksters hier hun eieren uit.
De pier heeft wat vrijbuiterigs over zich, het is een gebiedje die veelal met rust gelaten wordt en behalve wat onderhoudt aan de radarpost en de pier zelf gebeurt er weinig.
Er hebben zich wat zandstrandjes gevormd maar omdat je door al het slik daar niet kunt zwemmen blijven deze ook in hele warme dagen zo goed als leeg.
En daar vindt je dus ook Zeepostelein. Voor deze typische kustplant moet je wel even op de knieën maar hij is zeker de moeite waard.
Net als vele andere planten moet ook dit plantje zich beschermen tegen het zoute milieu. Dit doet hij oa. door dikke vlezige bladeren en stengels te vormen en vooral door niet al te groot worden.
Al met al is de schermpier typisch zo`n industrie- natuurgebiedje, en erg mooi om eens een wandeling te maken.
Tussen al die aangespoelde rommel kun je dan ook nog wat botanische juweeltjes vinden.

Melkkruid:

Zeepostelein:

Van het al eerder genoemde Zeeweegbree heb ik geen macro-foto, Dit plantje ziet er bijna net zo uit als de veelvoorkomende Smalle weegbree.

Zoek de 5 verschillen..

Zeeweegbree:

Politie!!!

Af en toe gebeurt het mij, ik wordt gevolgd door de politie. Ik heb mij tot nu toe niet hoeven te legitimeren.
Dit is maar goed ook want een legitimatie is niet mijn eerste prio als ik besluit om eens ergens te gaan struunen. Verrekijker, camera, evt zakmes, loep en vogelboek, dan misschien nog een mobieltje en als de wandeling wat langer kan gaan duren ook nog wat water en een appeltje voor de dorst. Dan sjouw ik voor mijn gevoel wel weer genoeg mee.
In erkende natuurgebieden zoals in de Drentsche A of dichterbij in de Breebaartpolder laat de "Sterke arm der wet"je wel met rust maar anders wordt het als je in de zg. overhoekjes/ braakliggende terreintjes/" nog niet met beton volgestorte industriegebieden" aan het struunen bent. Dan ben je verdacht. want er staan geen picnicbankjes en ook geen patatkar dus ...wat heb je er dan te zoeken ?
Als me dat gevraagd zou worden hoop ik maar op een agent met een beetje kennis van de natuur.
Mijn oog is ook al een tijdje geleden  gevallen op het leegstaande terrein van de voormalige strokartonfabriek, sinds een jaar is dit braakliggende grond waar geen activiteit meer is en vanaf de weg zie je dat het onkruid er welig tiert. Maar overal verbodsborden dus ik ben bang dat als ik een poging zou doen er heel snel een eind aan zou worden gemaakt.

Vanmorgen even op de pier in delfzijl geweest en prompt een auto van de marechaussee die even kwam kijken wat ik er deed. Er stonden geen verbodsborden (in tegenstelling tot een paar jaar geleden) maar toch voel je de neiging om je aanwezigheid te verklaren.
Even later was ik op een andere pier nog even aan het kijken toen dezelfde auto achter die van mij parkeerde. Verder geen gevolgen maar toen ik wegreed voelde het net alsof ik dat deed omdat zij achter mij stonden. Ik heb de neiging om dan te zeggen "ga toch boeven vangen"maar dit is natuurlijk ook een onderbuikreactie. Er zal op die plekken heus wel eens wat gebeuren wat niet door de beugel kan, maar toch....
De foto hieronder heb ik gemaakt in m`n eigen kleine vijver achter het huis, hier kun je doen en laten wat je wilt.
Krabbescheer:

Maar ook hier vragen sommige gezinsleden zich wel eens af wat je in vredesnaam aan het doen bent en in tegenstelling tot de politie -die gewoon zwijgend blijft toekijken - vragen dezen wel onomwonden of je wel goed bij je kersepit bent.
Maar van hun kan ik het hebben!!

Nog één uit de achtertuin:
Beemdooievaarsbek (dacht ik)

Drentsche Aa

Wie op de kaart zoekt naar een stroompje met de naam "Drentsche Aa" ,kan het beste maar een kaart van de provincie Groningen raadplegen. Want pas in deze provincie krijgt een stroompje de naam waar een heel "Nationaal landschap" naar is vernoemd ; Het Nationaal beek-en esdorpenlandschap de Drentsche Aa.
het omvat een heel stelsel van beken zoals daar zijn het Anloër diepje, het Oudemolensche diep, het Amerdiepje, enz. enz.
Het blijft overigens maar wat administratief geneuzel over hoe de beken nu heten. Het belangrijkste is dat hier een heel landschap ligt dat nog tamelijk ongeschonden uit de landinrichtingsstrijd/verkavelingswoede is gekomen.
Met als resultaat dat je deze plantjes met regelmaat kunt tegenkomen.

En dan te bedenken dat bij ons gewone planten als boterbloemen, pinkster- en paardebloemen, kievitsbloemen enz. al zeldzaam worden in de graslanden. Vroeger kleurde het weiland nog wel eens paars of geel maar tegenwoordig is het èèn groen tapijt geworden. Zelfs koeien zie je niet meer zovaak als je wel zou willen.

Op het platteland veschraalt de natuur terwijl op verschraalde hooilandjes de natuur juist tot bloei komt.
Het kan verkeren....
 

Vampieren

In oude (vampier)griezelfilms zie je regelmatig vleermuizen rondvladderen. De "special effects " waren toentertijd nog niet zo "special"als vandaag de dag en je ziet dan ook duidelijk dat het nep is maar toch...
De vleermuis had ook toen al een griezelig imago en werd daarom ook gebruikt in combinatie met vampieren en ander griezelig gebroed.
De verborgen levenswijze en zijn uiterlijk gaven dit beestje zijn onterechte reputatie.
Vleermuizen doen niemand kwaad maar als je zo`n beestje s`avonds in de slaapkamer ziet rondfladderen schrik je toch wel even. Toch maar even een petje op gedaan (want de fabel van het in je haar vliegen is hardnekkig) en een paar handschoenen aangetrokken (want hondsdolheid is mogelijk bij deze beestjes).

Met een visnet was het gevleugeld muisje snel gevangen en nadat ik een paar foto`s had gemaakt snel weer buiten vrij gelaten.

Het bleek - na raadpleging op www.waarneming.nl  te gaan om de Gewone dwergvleermuis, overal in Nederland voorkomend en dus vrij algemeen. Toch is elke vleermuissoort(in Nederland 21 soorten) beschermd. Vangen, verstoren of doden is dus strafbaar. Maar ja, ik ben gek op de natuur maar zoveel natuur in de slaapkamer gaat me toch te ver.
Mocht er toch nog wat waarheid schuilen in de eeuwenoude legende dan vernemen we het vanzelf maar vooralsnog heb ik vanmorgen nog heerlijk genoten van het zonnetje en hoeven we nog niet te verhuizen naar een of ander kasteel van een scherpgetande graaf in Transylvanïe.

Voedertijd...

"Ik denk dus ik besta'(Descartes), moet zijn : " Ik denk dus wij bestaan". Je bent namelijk nooit alleen hoezeer je je dat soms ook zo voelt.
Er huist een ware dierentuin aan leven op en in je lichaam. Op onze handen leven op elke vierkante centimeter duizenden bacterieën verdeelt over honderden soorten, zelfs na het handenwassen(wat het leven kost aan miljarden beestjes) blijven er miljarden over en na enige tijd zijn het er weer net zoveel als voor het toiletbezoek. bacterieën houden van een warme vochtigheid dus ga maar na op welke plekken op je lichaam er het meeste zitten. Voor die beestjes is het dan ook fijn dat de meesten van ons de handen droogwrijven aan een meestal iets te sloffe hand- of vaatdoek in de keuken. Ook de natte vaatdoek die na de afwas over het aanrecht wordt geveegd zorgt weer voor paradijselijke omstandigheden.
Gelukkig zijn de meeste bacterieën ons welgezind of hebben we er in ieder geval geen last van, er zijn er zelfs bij die ons helpen bij het in leven blijven , sterker nog we zijn er van afhankelijk. De bewoners in onze darmen zorgen ervoor dat ons voedsel  verteert wordt.
Eigenlijk zijn we allemaal aaseters dus!! we kunnen het voedsel pas opnemen als het door onze kleine vrienden is voorgekauwd.
Ook de plek waar we denken dat we daar een optimale privacy genieten moeten we delen met ontelbare andere beestjes. De spinnen en ander klein grut waarvan we soms de pootjes en restjes in ons bed vinden is slechts het topje van de ijsberg.

Huismijten vormen grote kolonies in onze bedden en doen zich tegoed aan huidschilfertjes en ander lichaamsmateriaal dat wij onbewust,ongemerkt of ongewild verliezen. Verder details zal ik jullie besparen.

Foto;KBIN -Times magazine

 Huismijten zijn met het blote oog (gelukkig) niet te zien en zijn, behalve als je allergisch bent voor hun poepjes (want dat doen ze ook op dezelfde plaats als waar ze hun maaltijd nuttigen), ongevaarlijk.

Nee wat dat betreft kun je beter deze beestjes onder je hebben  dan bv bedwantsen of vlooien, deze kunnen bijten en zijn echt een plaag ..

Zo het wordt al laat , ik stop er eerst mee, straks lekker slapen en morgen gezond weer op.

Weltrusten!!!

Tornado alley (tussen Holwerd en Ameland)

Beelden van tornado`s kennen we vooral uit het midwesten van de Verenigde Staten, deze streek wordt dan ook Tornado valley genoemd. Deze tornado`s hebben vaak een verwoestende en vaak ook heel plaatselijke uitwerking. Je kunt hun destructieve spoor met compleet vernielde huizen volgen terwijl vijftig meter verderop de woningen bijna geen schade hebben.

Hier in nederland hebben we ,uitzonderlijke gevallen daargelaten, van dit natuurverschijnsel gelukkig weinig last maar dit betekent niet dat er hier geen windhozen voorkomen.

Boven water kunnen door bepaalde weersomstandigheden wind of waterhozen ontstaan, meestal ongevaarlijk maar ik kan me voorstellen dat als je met een klein bootje door zo`n waterhoos wordt getroffen je een groot probleem hebt.

Deze windhoos zag ik terwijl ik op de pier van Holwerd stond, hij heeft de grond niet bereikt dus van schade of gevaar was geen sprake. Toch voel je je klein en krijg je nog meer respect voor de natuur als je deze natuurverschijnselen van dichtbij te zien.

Edit: Ameland is in het verleden (1972 en 1992) getroffen door windhozen en in beide gevallen waren er slachtoffers te betreuren, ook in Chaam ,Tricht en Moerdijk zijn in het verleden dodelijke slachtoffers gevallen als gevolg van windhozen.

Nederland wordt –volgens het KNMI-enkele malen per jaar getroffen door windhozen met aanzienlijke schade tot gevolg. Dus eigenlijk hebben we er meer mee te maken dan dat ik in eerste instantie dacht

Om te laten zien hoe het weer binnen korte tijd en afstand radicaal kan veranderen hier nog een voorjaarsachtig plaatje van een koolzaadveld tussen Stedum en Westeremden. Hemelsbreed ongeveer 55 km verderop en zo`n anderhalf uur eerder

Het weer blijft je verbazen...

Zon(loze)dag,mopper mopper!!!

En bedankt maar weer!!!,De weerprofeten hebben ons de hele week lekker gemaakt met een ophanden zijnde prachtige pinksterzondag.
Zon, 23 graden en weinig wind, kortom:de korte broek aan, tuinstoelen naar buiten en genieten maar.
De realiteit is dat ik nu om 3 uur achter m`n pc ziten dat er nù pas een zonnestraaltje voorzichtig door het grijze wolkendek heenprikt. Om na 3 minuten voorgoed weg te blijven
De temperatuur is wel goed met zo`n 13 graden  (nou..nou..je moet echt de schaduw opzoeken)maar van een echt mooie lentedag kan je noch niet spreken.
Vraag me af hoe onze weermannen dit niet hebben kunnen voorzien, 20:00, het is prachtig weer, onbewolkt, windstil maar helaas de zon gaat reeds onder. Zoals wel vaker gebeurt krijgen wij hier het beloofde weer pas in de avond.
Er zal ook wel eens het tegenovergestelde gebeuren maar daar hoor je mij niet over, dat is een gevalletje geluk hebben.

Enfin het lente/zomerseizoen duurt nog lang en wie weet mogen ook wij in deze lente nog een mooie dag beleven.
De natuur gaat ervoor!!

Nu wij nog!!!

NB.
Dit bericht had ik al eerder geschreven, maar nog niet gepubliceerd, vandaag is het echter prima te gebruiken. De foto`s zijn wat gedateerd natuurlijk en ook de lente duurt inmiddels niet zo lang meer.

Gekwak..

Kikkers zijn er in vele soorten en maten, nou ja... zoveel zijn het er ook niet maar al met al toch zo`n 8 soorten. Waarvan er 2 soorten exoot zijn, dwz uitgezet danwel ontsnapt en oorspronkelijk niet in nederland voorkomend.

Sommige zijn makkelijk te herkennen zoals de Boomkikker en de Heikikker(tenminste in de paartijd) maar zijn niet zo algemeen, vooral de Boomkikker is erg zeldzaam geworden.

De Heikikker is wat algemener maar deze zul je niet snel in het slootje naast je huis aantreffen.

De Meerkikker, Poelkikker, Bruine kikker, Bastaardkikker zijn algemener maar moeilijker van elkaar te onderscheiden.

Deze kikker heeft ons vijvertje uitgekozen om te doen wat kikkers graag mogen doen,lekker in het zonnetje te zitten en op te warmen en af en toe een bad nemen in het langzaam opwarmende water.

Nu alleen dat vervelende kriebelbeestje zien kwijt te raken net boven z`n oog. Volgens mij een soort teek. Kikkers hebben uiteraard ook de nodige parasieten te verdragen maar of deze teek zijn adem net zolang kan ophouden als onze vijverhuurder betwijfel ik en een dag later zat hij er niet meer.

Welke soort dit is weet ik niet en hijzelf denk ik ook niet , daarom laat ik het er maar bij voorzover,

Soms hoef je niet alles te weten om er van te kunnen genieten.

Oranjetip

Eind april,begin mei is de tijd voor het Oranjetipje.

Dat komt goed uit want rondom dit tijdstip is oranje een populaire kleur. Nu reken ik de 2 jaarlijkse vergeefse hoop op eindelijk eens de volle winst tijdens EK/WK even niet mee want ook dan is oranje -in de aanloop en zolang er gewonnen- wordt erg populair.

Voor de rest vindt ik het eerlijk gezegd -buiten de natuur gerekend- geen mooie kleur.

Maar het Oranjetipje mag er zijn. Het is een dagvlinder die verspreid over heel Nederland voorkomt en als waardplant de Pinkserbloem en look-zonder-look gebruikt, de rupsen eten hiervan om vervolgens als pop te overwinteren.

Aangezien het een erg koud voorjaar was zijn de waardplanten erg laat tot bloei gekomen. Ook de vlinders komen dan laat op gang maar als je ze op een mooie dag ziet rondvliegen weet je dat voor de natuur een koud voorjaar een koud kunstje is .

Fochterloërveen

Het Fochterloërveen is èèn van de weinige overgebleven grote hoogveengebieden die ons land nog rijk is.
Ik was er nog nooit geweest maar maandag moest ik in Appelscha zijn en dus heb ik op de terugweg een stukje Fochterloërveen meegepikt.
Het grenst direct aan landbouwgebied en beide gebieden staan lijnrecht tegenoverelkaar.
Het Fochterloërveen heeft vooral behoefte aan nattigheid en moet dit water ook lang vasthouden, tenminste als je het huidige karakter van dit stukje Nederland wil bewaren. Maar aan voedingsstoffen moet er het liefst zo weinig mogelijk naartoe , dus geen stikstof ed. en laat dat nu juist op grote schaal gebruikt worden in de aangenzende landbouwgebieden. En daar willen ze het grondwater het liefst zo laag mogelijk houden.
Daarom moeten er wat kunstgrepen worden toegepast om te zorgen dat het water niet wegstroomt naar de naastgelegen landbouwgebieden

Deze pollen houden van natte voeten, Ik weet niet wat het is, het kan Èènarig wollegras zijn. Zoals je op de foto kunt zien was het niet makkelijk om het op je gemak te bekijken zonder kletspoot op te lopen maar ik zie per stengel maar èèn pluim dus ik er maar vanuit dat het klopt.

Kraaiheide in bloei dit staat gelukkig op de wat drogere

plekken 

En dit vond ik persoonlijk wel een klein hoogtepunt: de Groene zandloopkever.

Deze beestjes zijn niet echt kenmerkend voor het Focterloërveen , je kunt ze in allerlei gebieden op  zandpaden tegenkomen. Ik zie ze niet zoveel ondanks het feit dat ze niet echt zeldzaam zijn. En als ze dan ook nog eens gewillig willen poseren ben ik een gelukkig mens.

Lekker languit in de zon middenin het Fochterloërveen op een zandpad achter zo`n mooi beestje aankruipen,meer heb ik niet nodig voor een geslaagde middag, ik zou er een hele week kunnen doorbrengen.

En nog tijd tekort komen..

Hoefblad klein en groot

De lente kwam wat laat op gang dit jaar maar vandaag was het wat mij betreft een topdag, weliswaar in de wind een beetje fris maar de zon maakte veel goed, eindelijk  weer eens buiten kunnen zitten.
Niet te lang trouwens want dan begint het alweer te prikkelen, hier nog even kijken daar nog een foto proberen te nemen, stukje fietsen, eigenlijk duurt zo`n zondagmiddag veel te kort ( en dan is op tv ook nog de laatste voorjaarsklassieker te zien -  in afwachting van een samenvatting deze toch maar overgeslagen ).
Een wandeling in Ekenstein is in het voorjaar altijd een klein feestje, Blauwe reigers en Roeken laten hun aanwezigheid luidkeels merken en de bodem van het parkje tooit zich met allerlei stinzenplanten.
 Deze vroegbloeiers kleuren de natuur mooi op zolang de bomen nog niet in blad staan.
 En langs de oevers van de vijver bloeit nu ook het Groot hoefblad.

Deze plant is net als zijn neef het Klein hoefblad een naaktbloeier, dwz. eerst komen de bloemen en daarna pas het blad. Een verschil met Klein hoefblad is echter dat Groot hoefblad tweehuizig is.
Voor al diegenen (en ik schaar me daar ook onder want ik moest ook even opzoeken hoe het nu ook alweer precies zat ) die de biologielessen over plantkunde zijn vergeten ; Tweehuizig betekent dat de plant ofwel manlijk danwel vrouwlijk is, is een plant eenhuizig dan zijn beide geslachten aan boord.
Populaties van beide geslachten komen niet gemengd voor en in Nederland is ook nog nooit een vruchtdragende Groot hoefblad gevonden, vermeerdering vindt dus allleen via wortelstokken plaats.
Men vermoedt dan ook dat deze plant ooit is ingevoerd. Een soort asielzoeker dus die aardig is ingeburgerd aan sloot-en walkanten, hij houdt namelijk wel van een beetje nattigheid. je vindt hem ook vaak langs sloten bij boerderijen.
En of dit nu komt omdat hij (of zij) met zijn groot blad de walkant mooi bezet houdt en dus de boer verlost van het onderhoud op de lastige slootswal of omdat het een decoratieve plant is of omdat hij moeilijk uit te roeien is.... wiet `t weet mag het zeggen, Het is iig een mooie plant (wel giftig trouwens) en samen met zijn voorganger het Klein hoefblad een bewijs dat het voorjaar echt wel komt

Voor de volledigheid ook nog een plaatje van het Klein hoefblad

Fabeltjeskrant

Vroeger zag ik elke dag een uil maar sinds de drukpersen voor de fabeltjeskrant zijn stopgezet moet ik het doen met  toevallige ontmoetingen. Of door bezoekjes aan de bekende winterroestplekken.
Maar afgelopen dinsdag besloot een Ransuil dat onze tuin hem wel een mooie rustplek kon bieden om te genieten van zijn welverdiende dagrust.
Het was voor de eerste keer dat er (voorzover ik weet) een uil in onze tuin bivakkeerde.

 Ook ik had nachtdienst gehad dus ik kon me zijn gevoel wel enigsins indenken toen er een groepje jeugd voorbij liep (met voetbal) op weg naar het trapveldje en ondertussen elkaar de te volgen tactiek alvast luidkeels toeriep.
De Ransuil keek verstoord op en kneep al snel z`n ogen weer dicht, mij lukt dat in de regel niet.
Hij moest zijn nachtdienst wel eerder beginnen want om kwart voor negen schudde hij zijn veren eens en sloeg zijn (of haar) vleugels weer uit voor de zoveelste nachtdienst. Ik zette om 10 uur mijn burostoel op de goede hoogte legde m`n hakken op tafel en begon aan (gelukkig) mijn laatste nachtdient voor deze periode.
We hebben "onze uil" nog niet weer gezien dus waarschijnlijk was onze tuin toch niet geschikt als permanente roestplek. Kan ik me wel een beetje indenken, met al dat aanstormend voorbijlopend voetbaltalent en te pas en te onpas een vreemde snoeshaan met een fototoestel als een klein kaliber kanon.
Waarschijnlijk is er in het grote dierenbos een rustiger plekje te vinden.

Oogjes dicht en snaveltje toe..

Ps Voor de jongere kijkers die niet weten waar ik het in de vrede over heb verwijs ik graag door naar "you tube/ fabeltjeskrant"
De oudere jeugd kan waarschijnlijk het beginvers nog woordelijk opdreunen, ik wel iig.
"Hallo meneer de uil",
"waar brengt u ons naar toe".
"Naar fabeltjesland ?",
-"Eh jaha , naar Fabeltjes land!- enz enz.

Rode kelkzwam

Afgelopen 2e paasdag toch nog vrij van het werk en we besloten we om niet naar de IKEA te gaan, ook de diverse meubelboulevards hebben we niet met een bezoek vereerd, voor tuincentra is het sowieso nog te vroeg en het Slochterbos was schier onbereikbaar door de drommen mensen die zich vergaapten aan de kraampjes bij de ingang.
Gelukkig was er een uitwijkmogelijkheid in de vorm van de "Baggerputten", hier is het zelfs op de meest drukke zondagen aangenaam rustig. Slechts twee mensen kwamen we er tegen.
En uit de wind en in het zonnetje kon je de lente ruiken, die typische geur van opwarmende aarde, heerlijk. Ik  verbaas me over het feit dat je het nog niet in een spuitbusje kunt kopen want wie je ook spreekt, iedereen is toe aan een beetje lente. Er is vast een grote markt voor.
En als je dan in zo`n aangename setting ook nog eens dit vindt!!
.
.

Dan word ik van deze vondst toch een stuk vrolijker dan van een dozijn geverfde eieren.
Het is een Rode kelkzwam of een Krulhaarkelkzwam, Dit is alleen met een microscoop te determineren.
Beide soorten zijn niet algemeen, ze komen nog het meest in de westelijke helft van het land voor en in de flevopolders op natte bosboden op dode takken.
Rode Kelkzwammen staan op de rode lijst van paddestoelen maar waar ze voorkomen doen ze dat vaak met meerdere exemplaren, ook in de Baggerputten vond ik meerdere binnen een paar vierkante meter.
Al met al een mooie vondst op een toch al geslaagde 2e paasdag.
Ps op de terugweg nog een vos gezien, dit mooie roofdier liet zich uitgebreid bekijken ergens tussen Slochteren en Woudbloem. Nog meer krenten in de dan al niet te versmaden pap.

Zonne-energie

Wij mensen kunnen wel net doen alsof zonne-energie heel modern is maar dat is natuurlijk flauwekul.
Het enige dat wij hebben gedaan is het wiel opnieuw uitvinden.
Zonne-energie wordt al miloenen jaren toegepast in de natuur. met behulp van zonlicht wordt water en co2 omgezet in suiker en daarmee in energie. het allersimpelste stukje onkruid dat wij vaak zo achteloos wegschoffelen in de tuin weet hoe het moet ;6CO2+6H2O+zonlicht=C6H12O6+6O2, suiker en zuurstof.
Het lijkt simpel maar het is in werkelijkheid wel even ingewikkelder. Ik ga daar verder niet op door (ook al omdat mijn eigen kennis hieromtrent ophoudt )

Bladgroen is niet alleen voor ons nuttig, ook diverse kleine insecten leggen hun eitjes veilig in het blad, deze larven doen zich tegoed aan het bladgroen en zorgen en passant voor een glas-in-lood look

Vandaar dat de mens nu pas erachter komt hoe we de zon kunnen gebruiken. Daken hadden we al uitgevonden dus daar kunnen we mooi onze kunstmatige bladeren op kwijt. Vooralsnog maken we er rechtstreeks energie van en kunnen we nog geen suikerklontjes oogsten, ook zuurstof komt er nog niet bij vrij maar wie weet. Wat niet is kan nog komen.
Komt het misschien toch nog goed met ons..

lentepegels

En wederom was het en witte wereld toen we de gordijnen open trokken deze week. Het is sinds 20 maart 12:02 officieel lente maar buiten in de natuur is er schijnbaar nog niets van te zien.
IJspegeltjes vertonen zich in al hun koude pracht en als ik de weersverwachting mag geloven blijft dit ook nog wel een tijdje.
Komt mooi uit want dan kun je het volgende verschijnsel met eigen ogen aanschouwen (als het toch nog zo koud blijft kun je er net zo goed de mooie kanten van proberen te zien).
IJspegels zijn tijdens het groeien min of meer hol. Van buiten stroomt het water naar de punt van deze holle pegel en daar bevriest hij, dit levert stollingswarmte op die door het midden van de pegel wordt afgevoerd naar boven.

Pas als het langer en harder vriest en er geen smeltwater meer aan de buitenkant van de pegel naar beneden loopt zal het midden ook bevriezen.
In het midden van de pegel zie je vaak luchtbelletjes, logisch bekeken is dit niet mogelijk want een ijspegel groeit doordat een nog niet bevroren waterdruppel onderaan de pegel alsnog bevriest. In die druppel zie je nog geen luchtbelletjes.
Deze luchtbelletjes zijn het gevolg van in het water opgelost lucht dat bij het bevriezen niet in de ijskristallen passen, aan de buitenkant van de pegel kan dit lucht ontsnappen maar in de binnenkant niet, vandaar de lijn luchtbelletjes in het midden van de pegel.

Ja ja er komt nog heel wat natuurkunde bij kijken voordat je een fatsoenlijke pegel aan de dakrand hebt hangen.

IJskoud

As `t ie maar ijs en ijskoud is....., een reclamespreuk uit het verleden van de fa. Jägermeister dacht ik.
Dit geldt ook voor de plaatjes die ik vandaag heb gemaakt. Snel even naar buiten om te kijken of er nog wat te fotograferen valt.
Een ijspegeltje doet het altijd goed, vooral als er wat luchtbelletjes in zijn opgesloten, ware ijsjuweeltjes weet de natuur ervan te maken en de meeste mensen zouden hier van moeten kunnen genieten, ware het niet dat het niet een koude winterdag betreft in januari of december maar een zeer koude dag in maart.
Op 11 maart hebben de meeste mensen het voorjaar al geroken en aan dat warme zonnetje valt snel te wennen,
Maar.... de foto`s die ik wil gebruiken staan op de PC die nu op dit moment nog bij de reparateur staat, een vastloper zullen we maar zeggen . Met een beetje kunst en vliegwerk kan ik nu via een andere PC een blog laden , zelfs met wat foto`s maar deze kan ik niet bewerken. Nu ben ik niet zo Photoshopperig maar aangezien ik soms niet al te zorgvuldig omga met het verwisselken van de lenzen komt er weleens stof op de sensor, deze stofdeeltjes poets ik er altijd digitaal af. (ik weet wel dat de sensor schoonmaken beter is maar ja...roege swienen gedijen het beste zegt men weleens).
Vandaar dat er hier en daar vlekjes te zien zijn en dat de horizon soms wat scheef kan staan (eigenlijk bedoel ik te zeggen dat ik de camera niet goed recht heb gehouden)
Deze foto`s zijn gemaakt In Tetjehorn, de ijspegeltjes komen misschien later nog een keer

Als het weer zo een beetje blijft kan ik het gerust nog een tijdje volhouden.
Hazen, Reeën, en natuurlijk de grote groepen ganzen zorgen voor leven in de brouwerij.
De eerste 2 zijn me te snel af maar de ganzen komen soms dichtbij overvliegen, Kolganzen deze keer

Voor de lente moeten we nog even geduld hebben.

Gelukkig gaat zondag as. de klok weer een uur vooruit, weer een stapje dichter bij het voorjaar.

Nu de natuur nog!!

Pijlstaart en Smient

Soms kom je op het Hoeksmeer (nabij Garrelsweer) weinig waterwild tegen en soms barst het van de vogels. Zoals nu in het vroege voorjaar (eigenlijk is het nog winter en als we de voorspellingen mogen geloven denkt de natuur er precies zo over) het geval is, overal zie je Brandganzen,Kolganzen,Bergeenden, Smienten en zelfs nog een koppeltje Pijlstaarten.
Smienten kom je overal tegen, plasjes, sloten , grote natuurgebieden maar ook in de aangelegde vijvers in industriegebieden kun je ze zien. Ze zijn wel vrij schuw dus echt goed te benaderen zijn ze niet.
Ze zijn volgens mijn vogelgids na de Wilde eend het talrijkste grondelende eendesoort in de winter.
Smienten

Pijlstaarten broeden soms in Nederland maar kunnen na de winter ook weer vertrekken naar het noorden van Europa.

Pijlstaarten zie ik niet zo vaak en zeker niet in de hoeveelheden als de Smienten.

Al deze foto`s zijn genomen op 5 maart en de lente leek te zijn begonnen, ook het vogelvolk leek onrustig te zijn met veel opvliegende en terugkerende groepen ganzen

Vandaag echter dobberden de meeste vogels dicht bij de kant, regen en wind boren het lentegevoel even weer de grond in.

Nog even geduld hebben dus...

Lente ??

Voor de èèn is ijs een geliefd natuurverschijnsel. voor de ander is het niets anders dan een ijskoud graf.
In de winter hebben de meeste insecten maatregelen getroffen om hem te overleven. Ze kruipen diep weg en worden beschermd door hun natuurlijke anti-vries.
De wintermaanden zijn het probleem niet. Het is juist die periode dat deze beetjes weer langzaam aan wakker worden door oplopende temperaturen en dan overvallen worden door plotselinge nachtvorsten.
De temperatuurverschillen kunnen erg groot zijn.
Deze nachtvlinder (soort onbekend) blies zijn laatste adem uit op een bevroren plasje water op het Balloërveld.
Op 21 maart 2011 was het in de zon al best aangenaam maar in de luwte had het die nacht toch nog goed gevroren.

 

Voor dit vlindertje kwam de lente te laat.