Vakantie in de Eifel betekent niet alleen een ander landschap maar ook dat je andere diersoorten kunt spotten.
Soorten die bij ons zeldzaam zijn of helemaal niet voorkomen kropen daar veelvuldig rondom ons tijdelijke onderkomen.
Bij aankomst was ik dan ook blij verrast (helaas was ik de enige in ons gezin, de rest vond het maar vieze beesten) dat er enkele grote slakken in zomerslaap tegen het huisje geplakt zaten.
Het bleken Wijngaardslakken te zijn, bij ons zeldzaam of helemaal niet voorkomend maar in de Eifel zag ik ze regelmatig.
Ze schijnen ook een lekkernij te zijn maar ik kon in ons gezin niemand zover krijgen om ze te proeven, wat ik erg jammer vond want ik had graag geweten of ze echt zo lekker zijn (ik als dierenliefhebber kon het niet over m`n hart verkrijgen om ze te consumeren).
Al kuierend langs èèn van de vele beken die de Eifel rijk is kwam ik een plant tegen met prachtige blauwe bloemen, Voor de foto moest ik de plant met èèn hand even vasthouden en al met al was ik nogal even bezig om deze bloem goed op de foto te krijgen (het was ondertussen al een beetje begonnen te schemeren)
Thuisgekomen kwam ik erachter dat het ging om de Blauwe Monnikskap, een giftige plant die het liefst alleen met werkhandschoenen aan mag worden aangeraakt. Het gif tast de zenuwen aan en kan ook door de huid heendringen.
Klopt wel want sindsdien heb ik geen last meer van zenuwen,...
Nee alle gekheid op een stokje, je moet niet alleen met paddenstoelen uitkijken, ook gewone planten naast het pad en zelfs in de tuin kunnen erg giftig zijn.
Maar we hebben het weer overleefd en de Eifel is gewoon een prachtig stukje Duitsland.
Langs de Moezel:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten