Fabeltjeskrant

Vroeger zag ik elke dag een uil maar sinds de drukpersen voor de fabeltjeskrant zijn stopgezet moet ik het doen met  toevallige ontmoetingen. Of door bezoekjes aan de bekende winterroestplekken.
Maar afgelopen dinsdag besloot een Ransuil dat onze tuin hem wel een mooie rustplek kon bieden om te genieten van zijn welverdiende dagrust.
Het was voor de eerste keer dat er (voorzover ik weet) een uil in onze tuin bivakkeerde.

 Ook ik had nachtdienst gehad dus ik kon me zijn gevoel wel enigsins indenken toen er een groepje jeugd voorbij liep (met voetbal) op weg naar het trapveldje en ondertussen elkaar de te volgen tactiek alvast luidkeels toeriep.
De Ransuil keek verstoord op en kneep al snel z`n ogen weer dicht, mij lukt dat in de regel niet.
Hij moest zijn nachtdienst wel eerder beginnen want om kwart voor negen schudde hij zijn veren eens en sloeg zijn (of haar) vleugels weer uit voor de zoveelste nachtdienst. Ik zette om 10 uur mijn burostoel op de goede hoogte legde m`n hakken op tafel en begon aan (gelukkig) mijn laatste nachtdient voor deze periode.
We hebben "onze uil" nog niet weer gezien dus waarschijnlijk was onze tuin toch niet geschikt als permanente roestplek. Kan ik me wel een beetje indenken, met al dat aanstormend voorbijlopend voetbaltalent en te pas en te onpas een vreemde snoeshaan met een fototoestel als een klein kaliber kanon.
Waarschijnlijk is er in het grote dierenbos een rustiger plekje te vinden.

Oogjes dicht en snaveltje toe..

Ps Voor de jongere kijkers die niet weten waar ik het in de vrede over heb verwijs ik graag door naar "you tube/ fabeltjeskrant"
De oudere jeugd kan waarschijnlijk het beginvers nog woordelijk opdreunen, ik wel iig.
"Hallo meneer de uil",
"waar brengt u ons naar toe".
"Naar fabeltjesland ?",
-"Eh jaha , naar Fabeltjes land!- enz enz.